Sedmorica veličanstvenih

[vc_row][vc_column][edgtf_separator type="normal" position="center"][vc_column_text]Priredili: Ljubica Slavković i Aleksandar Marković Foto: Slavomir Matejić   Mnogi profesori sa Arhitektonskog fakulteta u Beogradu, zapravo većina njih, suvereni su majstori u oblasti slobodoručnog crteža. Ipak, neki su ostali prepoznati u svom vremenu, kao

4.6
(7)

Priredili: Ljubica Slavković i Aleksandar Marković
Foto: Slavomir Matejić

 

Mnogi profesori sa Arhitektonskog fakulteta u Beogradu, zapravo većina njih, suvereni su majstori u oblasti slobodoručnog crteža. Ipak, neki su ostali prepoznati u svom vremenu, kao neprikosnoveni autoriteti svog likovnog stila koji je pratio stvaranje arhitektonskih dela.

Podsećamo se sedam bardova slobodoručnog izraza:

Aleksandar Deroko ( 1894-1988)

Zoran B.Petrović ( 1925-2000)

Ranko Radović ( 1935-2005)

Bogdan Boganović (1922-2010)

Slobodan Rajović (1945-2016)

Branislav Milenković ( 1926-2020)

Spasoje Krunić  (1939-2020)

 

Arhitektura je, kao i druge tehničke discipline, ali i mnoge stvaralačke, odavno prešla u svet digitalnog. Arhitektonsko stvaralaštvo danas je neodvojivo od tzv. računarski potpomognutog dizajniranja – CAD-a, od brojnih softvera koji mogu da dočaraju prostor u širokom kreativnom spektru percepcija i da daju odgovore na tehničke izazove koje ova inženjerska nauka podrazumeva. Ipak, iako mnogi arhitekti danas mogu bez njega, slobodoručni crtež je u arhitekturi nezamenjiv. Bilo da je on kamen temeljac i prvi korak u mišljenju i oblikovanju objekta, jedini trag vizije neostvarenih gradova, jedna od mnogobrojnih faza projekta, ili pak, kreativni odušak stvaraoca  kao gorivo čitavog procesa, slobodoručni crtež je kao izraz jedinstven i traje vekovima. Moć skice, krokija, crteža, akvarela, krije se iza brojnih kako savremenih, tako i istorijskih ostvarenja koji su obeležili poimanje arhitekture. I stoga, okrećemo se arhitektima koji su obeleželi arhitekturu naših prostora, a čije stvaralaštvo ne bi bilo moguće bez olovke u rukama.

Aleksandar Deroko

Crteži kao zapisi vremena

 

’’ Nije tu neophodno sesti tako, tamo na obalu s druge strane Save, i prenositi na platno ili papir detalje. Može se još bolje i kod kuće posle zažmuriti i evocirati vizija. Onda je tek pravo.’’

Nedavno je u Galeriji nauke i tehnike SANU održana izložba ‚‚Radovi Aleksandra Deroka u umetničkoj zbirci Srpske akademije nauka i umetnosti”. Kao dugogodišnji član SANU, od 1955.godine sve do smrti 1988.godine, Aleksandar Deroko je 1984.godine poklonio Umetničkoj zbirci SANU 129 svojih dela, 19 slika i 110 crteža, skica i studija, da bi ova kolekcija deceniju posle autorove smrti bila proširena na 140 dela. Četiri decenije kasnije, izbor ovih radova prikazan je javnosti. Neupućeni posetioci u Derokov lik i delo bi u obilasku ove izložbe bili uvereni  da se radi o slikaru, o autoru čiji je ovo, verovatno, prvi poziv. Međutim, Aleksandar Deroko je za sebe govorio da se slikarstvom nije bavio profesionalno, već ‚‚sebi za merak”.

Arhitekta, profesor, umetnik, pisac, hroničar, istraživač, konzervator, borac, pilot, sportista, Beograđanin… Aleksandar Deroko je iza sebe ostavio mnogobrojne knjige iz domena arhitekture, naročito srednjovekovne i vernakularne, ali i one koje opisuju život u Beogradu početkom XX veka, strahote Prvog svetskog rata u kome je učestvovao kao pilot i Drugog svetskog rata u kome je bio zarobljen. Sve ove knjige bogato su ilustrovane, pružajući nam još jedan uvid u percepciju ovog značajnog i svestranog autora.

Slikarstvom se bavio celog života. Zajedno sa svojim prijateljem, književnikom, slikarom i diplomatom  Rastkom Petrovićem, Deroko je obilazio srpske crkve i  manastire, otkrivao ih beležio i učinio pionirske korake u našem društvu u oblasti zaštite arhitekture i nasleđa. Na tim putešestvijima, dva druga, pobratima, slikala su sve što vide, a često i jedan drugog. Deroko je slikanje učio kod Milana Milanovića u beogradskoj Realci,  kod Petra Dobrovića, na Tehničkom fakultetu u Beogradu,ali i na brojnim putovanjima i putem živopisnih poznanstava.

Aleksandar Deroko je projektovao desetine izvedenih objekata, među kojima se ističu Hram Sv.Save u Beogradu ( sa Bogdanom Nestorovićem), Bogoslovski internat u Beogradu (tzv. Bogoslovija, sa Petrom Anagnostijem), autor je brojnih knjiga, kako stručnih tako i hronoloških zapisa (Narodno Neimarstvo u dva toma, Srednjovekovni gradovi u Srbiji, Makedoniji i Crnoj Gori, A ondak je letio jeroplan nad Beogradom) a dobitnik je i  nagrada, kako za svoje stvaralaštvo tako i za herojsku borbu tokom ratova.

Ranko Radović

Još jedno lice stvaralaštva

 

‚‚Otuda je arhitektonski crtež i svaka forma vizuelnog istraživanja arhitekture kao likovnog, plastičnog jezika trajno prisutni oblik i duhovnog i likovnog rada u njoj. Dvoslojnost tog crteža je u tome što je on jednovremeno i sredstvo rada i ponekad definitivni likovni rezultat.”

Ranko Radović je bio student i na katedri naslednik Bogdana Bogdanovića, koji je pak bio student i naslednik Aleksandra Deroka. O povezanosti ove trojice arhitekata, profesora, stvaraoca, mislilaca i pisaca, svedoči ne samo fakultetska linija, već i njihov odnos i ljubav prema  crtežu. Ranko Radović je kao grafičar, crtač i slikar imao 26 samostalnih izložbi, i to ne samo u Jugoslaviji, već i u Helsinkiju, Palermu, Budimpešti, Hagu i Parizu. Iako se njegovo likovno stvaralaštvo može posmatrati kao zasebna celina i delatnost,ono je svakako neraskidivo uvezano sa njegovim arhitektonskim i urbanističkim stvaralaštvom, ali i načinom mišljenja.

Radović u svojim crtežima traga za kućama i gradovima koji, kao i u njegovom graditeljskom stvaralaštvu, pre svega služe ljudima i po meri su čoveka. Crtež vidi kao arhitektonsku laboratoriju i inspiraciju, lavirint u kome je sve moguće, i koji beleži osećanja, znanje i duh. Radović stvara i proizvodi čitav korpus skica, crteža i grafika, likovnih zapisa, rukopisa i temeljnih vizuelnih analiza, fotografije, bojene slikarske izometrije, planimetrije, gradske pejzaže i ljudske figure, kojima otkriva i misli ono što nikada neće biti izgrađeno, ali će biti misleno i crtežom ostvareno.

Ranko Radović je arhitekta, slikar, urbanolog, teoretičar arhitekture, profesor, autor brojnih izvedenih kuća, knjiga i likovnih dela, prema kome je ustanovljena jedna od najprestižnijih domaćih nagrada iz oblasti arhitekture. Na Arhitektonskom fakultetu u Beogradu, predavao je ‚‚Savremenu arhitekturu i urbanizam”, a ratne devedeset je proveo u Japanu, a zatim i u Finskoj, odakle crpi inspiraciju za svoje stvaralaštvo i mišljenje arhitekture usmerene pre svega na meru čoveka i prirodu koja ga okružuje. Osnivač je ‚‚Škole arhitekture”, Smer za arhitekturu i urbanizam, na Fakultetu tehničkih nauka u Novom Sadu, i skoro punih 30 godina rukovodi poslediplomskim studijama iz savremene Arhitekture u Beogradu i Novom Sadu.

Autor je desetine izvedenih objekata i urbanističkih projekata, među kojima se ističu Atelje 212 u Beogradu, Spomen kuća Bitke na Sutjesci, Tjentište, kao i privremeni zanatski centar izgrađen 60ih godina u Beogradu, koji i danas odoleva vremenu – ‚‚Gradić Pejton”. Objavio je preko 300 naučnih i stručnih studija i eseja, 13 knjiga, autor je preko 30 televizijskih emisija i serija o arhitekturi, čime je popularizovao ovu delatnost na našim prostorima. Dobitnik je brojnih nagrada kao i nagradu za životno delo.

Bogdan Bogdanović

Bogdanovićev mitski crtež

Bogdan Bogdanović je arhitekta, graditelj, pisac, filozof, profesor, edukator, reformator, urbanista, kolumnista, gradonačelnik (Beograda), profesor i dekan ( Arhitektonskog fakulteta), reformator, osnivač (Nova škola arhitekture, Seoska škola za filozofiju arhitekture u Malom Popoviću), mislilac, umetnik, buntovnik i višestruko nagrađivan i svetski priznat stvaralac. Autor je preko 20 spomenika i memorijalnih kompleksa na prostoru Jugoslavije, preko 20 knjiga na srpsko-hrvatskom i nemačkom jeziku, nekoliko izvedenih kuća, urbanističkih planova, eseja, studija i pionirskih dela. Njegove skice i crteži nalaze se u Arhitektonskom centru u Beču (Architekturzentrum Wien), gde predstavljaju najposećeniju postavku ove institucije. Na prostoru bivše Jugoslavije iza njega ostaju izvedena dela, kuće, spomenici i memorijalni kompleksi, i stotine i stotine studenata sa iskrom drugačijeg načina razmišljanja.

Spomen-područje Jasenovac /Jasenovac memorial Site 1959-1966.

‚‚Meni su se riječi i forme…uvijek isprepletale. / For me, words & forms…have always  interwinted”.

-Govorio bih prvo o mitskom crtežu. O mitskom, našem, arhitektonskom crtežu…kao jednoj vrlo specifičnoj formi arhitektonskog teorijskog mišljenja. Slikovita misao, misao u slikama, koju  filozofi osuđuju… tu slikovitu misao mi jedan korak dalje koristimo, tako svojim crtežom mi mislimo. Mnogi naši crteži, mnoge naše skice, mnoge naše brlje imaju mnogo veću teorijsku vrednost nego što se to nama čini. E sad, šta je baš mitski crtež?Ja ga izdvajam iz čitave serije drugih crtačkih ispunjavanja.

 

Mitski crtež: bila bi to svaka vešta ili manje vešta naša arhitektonska brlja kojom sebi pokušavamo da razjasnimo suštinu i sudbinu nekog divotnog zdanja koje smo sagradili, koje ćemo sagraditi, koje se nadamo da ćemo sagraditi i za koje znamo da ga nikad nećemo sagraditi. I pritom, crtajući, tu svoju sanjariju, oslobađamo, bili mi toga svesni ili ne, paradoksalno, energiju mašte i samim tim u svetu irealnih odnosa pokušavamo da ustanovimo ideje, načela, konceptualne celine, koje se posle izvađenja iz tog idealnog sklopa u kome jesu, nekom vrstom hermeneutike, mogu vratiti i u ovaj naš svet, i mogu nas dovesti do nekih, koliko toliko racionalnih zaključaka. Taj naš crtež onda iskazuje naš odnos prema objektu, ali on govori i o nama. On govori o njegovom dubljem okruženju, pa kroz to razjašnjava i naš odnos prema prirodi, pa razume se, a ja to stavljam na poslednje mesto, obeleži i estetske okvire ideje.- ovim rečima Bogdan Bogdanović počinje svoje poslednje predavanje koje je 1987.g.održao na Arhitektonskom fakultetu Univerziteta u Beogradu, čiji je bio redovni profesor, dekan i reformator, osnivajući Novu školu arhitekture. U svom poslednjem predavanju, u trajanju preko dva sata i pred kamerama Radio Televizije Beograd, Bogdanović govori o crtežu, o svojim crtežima, i šta su oni za njega i njegovo stvaralaštvo, razumevanje arhitekture, prostora i gradova, značili.

A Bogdanovićevi crteži nisu samo prethodili izvedenim delima, pretežno spomenicima. Oni su nastajali još dugi niz godina nakon što je spomenik izrađen, u beskonačno varijanti, formi i predstava, pružajući Bogdanoviću alat da svoja izvedena dela promišlja godinama nakon što su ona čvrsto usađena u zemlju. Za Bogdana Bogdanovića, crtež je medijum i način mišljenja,  jedan od samostalnih elemenata koji zajedno sa mnogobrojnim drugim samostalnim i umreženim vidovima njegovog stvaralaštva čini neponovljivi svet Bogdana Bogdanovića.

Nastaviće se…

Kliknite na zvedicu za ocenu

Prosečna ocena za ovaj članak: 4.6 / 5. Broj ocena: 7

Trenutno nema ocena! Budite prvi koji će dati ocenu.

office@koloseummagazin.rs

NEMA KOMENTARA

POSTAVITE KOMENTAR